၁၉၄၇ ခုနွစ္ ပင္လံုညီလာခံ (1947 Panglong Conference of Burma)

ပင္လံုညီလာခံ နွင့္ ပင္လံုစာခ်ုပ္ (Panglong Conference and Panglong Agreement)

 ၁၉၄၇ ခုနွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၂ ရက္တြင္အမ်ိုးသားေခါင္းေဆာင္ျကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ ဆာေမာင္ၾကီး၊ ဦးတင္ထြဋ္၊ ဦးေအာင္ဇံေဝ၊ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလး၊ သခင္ဝတင္၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္၊ ဗိုလ္မင္းလြင္၊ ဦးကိုကိုေလး၊ ျမိဳ႕မဦးသန္းၾကြယ္၊ ေဒါက္တာ စိန္ျမေမာင္၊ ဗိုလ္သိမ္းေဆြ၊ ဦးတင္ညြန္႕၊ ဦးေမာင္ေမာင္စေသာ ျမန္မာျပည္မေခါင္းေဆာင္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား နွင့္အျခားတိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား နွင့္ အတူ ပင္လံုညီလာခံ တြင္ ဦးေဆာင္ ခဲ့သည္။  ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီမွ အဖြဲ့ဝင္အခ်ို့နွင့္ စဝ္ဖမ်ားအားလံုးတို့အျပင္ရွမ္းျပည္နယ္မ်ား၊ကခ်င္ေတာင္တန္းေဒသမ်ားနွင့္ခ်င္းေတာင္တန္းေဒသတို့မွ 

တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တို့ တက္ေရာက္ျကေသာ ပင္လံုျမို့တြင္က်င္းပသည့္ အစည္းအေဝးျကီးတရပ္တြင္ ...ျကားျဖတ္ျမန္မာအစိုးရနွင့္ ခ်က္ခ်င္းပူးေပါင္းျခင္းအားျဖင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္နွင့္ ခ်င္းတို့သည္လြတ္လပ္ေရးကို ပိုမို၍ လွ်င္ျမန္စြာ ရရွိလိမ့္မည္ဟု အစည္းအေဝးတက္ေရာက္သူ အဖြဲ့ဝင္တို့သည္ ကန့္ကြက္သူမရွိဘဲ ေအာက္ပါအတိုင္း သေဘာတူညီျကေလသည္။
    (၁)ေတာင္တန္းသားမ်ား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးအဖြဲ့ (တစညဖ) ၏ ျကိုးကိုင္အဖြဲ့ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ ေထာက္ခံခ်က္အရ ေတာင္တန္းသားမ်ား၏ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးကို ဘုရင္ခံကေရြးခ်ယ္၍ နယ္စပ္ေဒသမ်ားကိစၥနွင့္ပတ္သက္၍ ေဆာင္ရြက္ရန္အတြက္ ဘုရင္ခံ၏ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္အျဖစ္ ခန့္ထားရမည္။

 (၂)ဤအတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္ကို ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ ဌာနလက္ကိုင္မရွိ ေကာင္စီဝင္တစ္ဦးအျဖစ္ခန့္ထား၍ ကာကြယ္ေရးနွင့္ ျပည္ပကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ထံုးနည္းဥပေဒအရ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီ၏ အာဏာလက္ေအာက္သို့ ေရာက္ရွိသည့္နည္းတူ နယ္စပ္ေဒသကိစၥမ်ားကိုလည္း အမႈေဆာင္ေကာင္စီ၏ အာဏာေအာက္သို့ ေရာက္ရွိေစရမည္။ ဤနည္းလမ္းမ်ားအတိုင္း နယ္စပ္ ေဒသဆိုင္ရာ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္အား အုပ္ခ်ုပ္ခြင့္အာဏာကို ေပးအပ္ရမည္။
    (၃)အဆိုပါအတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္ကိုင္းနွင့္လူမ်ိုးခ်င္းမတူေသာဒုတိယအတိုင္ပင္ခံနွစ္ဦးကကူညီေစရမည္။ ေရွးဦးစြာ ဒုတိယအတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္နွစ္ဦးတို့သည္ゞင္းတို့အသီးသီးသက္ဆိုင္သည့္နယ္မ်ား ၏ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရန္ျဖစ္၍ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္မွာ အျခား နယ္စပ္ေဒသအားလံုးတို့၏ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ေစရန္ျဖစ္သည္။ ゞင္းတို့သည္ ထံုးနည္းဥပေဒအရ တြဲဖက္ တာဝန္ ယူရသည့္မူအတိုင္း ရြက္ေဆာင္ေစရမည္။

 (၄)အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္သည္ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ အဖြဲ့ဝင္လူျကီးအေနျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ တဦးတည္းေသာ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ပါဝင္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒုတိယအတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢိုလ္မ်ားသည္ နယ္စပ္ေဒသမ်ားနွင့္ သက္ဆိုင္ရာကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆြးေနြးျကသည့္အခါ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ တက္ေရာက္နိုင္ခြင့္ရွိေစရမည္။
 
(၅)အထက္တြင္ သေဘာတူညီသည့္အတိုင္း ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီကို တိုးခ်ဲ့မည္ျဖ စ္ေသာ္လည္း နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ုပ္ေရးတြင္ ယခုခံစားေနရေသာ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ုပ ္ေရးကို မည္သည့္ နည္းနွင့္မဆို တစံုတရာလက္လြတ္ေစရန္ အဆိုပါေကာင္စီက ျပုလုပ္ျခင္းမရွိေစရ။နယ္စပ္ေဒသမ်ားအတြက္နယ္တြင္းအုပ္ခ်ုပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ုပ္ေရးရာခိုင္နႈန္း အျပည့္ ရွိေစရမည္ဟူေသာမူကို သေဘာတူညီျကသည္။

  (၆)ပူးေပါင္းထားျပီးသည့္ ျမန္မာျပည္အတြင္း သီးသန့္ ကခ်င္ျပည္နယ္တခုနယ္နိမိတ္သတ္မွတ္၍ တည္ေထာင္ရန္ ျပႆနာမွာ တိုင္းျပုျပည္ျပုလွြတ္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ရန္ျဖစ္ေသာ္လည္းဤကဲ့သို့

သီးျခားျပည္နယ္တခု ထားရွိသင့္ေျကာင္းကို သေဘာတူညီျကသည္။ ဤရည္ရြယ္ခ်က္အထ ေျမာက္ရန္အလို့ငွာ ပထမေျခလွမ္းအေနျဖင့္ ၁၉၃၅ ခုနွစ္ ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္အစိုးရအက္ဥပေဒအရ ေနာက္ဆက္တြဲစာရင္းပါ အပိုင္း ၂ ေဒသမ်ားကဲ့သို့ ျမစ္ျကီးနားနွင့္ဗန္းေမာ္ခရိုင္တို့၏ အုပ္ခ်ုပ္ေရးတြင္နယ္စပ္ေဒသ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္နွင့္ ဒုတိယအတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္အားေဆြးေနြးတိုင္ပင္ရမည္။

    (၇)နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္သူနယ္သားတို့သည္ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံမ်ားတြင္ အေျခခံမ်ားအျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပုထားေသာ အခြင့္အေရးမ်ားတို့ကို ခံစားနိုင္ခြင့္ရွိေစရမည္။
 
(၈)ဤစာခ်ုပ္တြင္ သေဘာတူျကသည့္ အစီအစဉ္မွာ ပေဒသရာဇ္ ရွမ္းျပည္နယ္ နယ္ေျမစုတြင္ ယခု အပ္နွင္းထားျပီးေသာ ဘ႑ဍာေရးနွင့္ပတ္သက္သည့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ုပ္ေရးကို ထိခိုက္ျခင္း မရွိေစရန္။
    (၉)ဤစာခ်ုပ္တြင္သေဘာတူညီျကသည့္အစီအစဉ္မွာျမန္မာျပည္အခြန္ေတာ္ေငြမ်ားမွကခ်င္ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားနွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းနယ္မ်ားကရသင့္ရထိုက္ေသာဘ႑ဍာေရးအကူအညီကို

ထိခိုက္ျခင္းမရွိေစရ၊ ျမန္မာျပည္နွင့္ ပေဒသရာဇ္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမစု၏ ဘ႑ဍာေရးအစီအစဉ္မ်ားကဲ့သို့ ကခ်င္ေတာင္တန္းနွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းမ်ားအတြက္ အလားတူအစီအစဉ္မ်ားကို ထားရွိ က်င့္သံုးရန္ ျဖစ္နိုင္မည္၊ မျဖစ္နိုင္မည္ကို ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီက နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္နွင့္ ဒုတိယအတိုင္ပင္ခံပုဂၢိုလ္တို့နွင့္အတူ စစ္ေဆးျကည့္ရႈရမည္။

ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္အစိုးရ

    (ပံု)

ေအာင္ဆန္း ၁၂-၂-၄၇

    ကခ်င္ေကာ္မတီ
    (ပံု)

ဆမားဒူးဝါး ဆင္ဝါးေနာင္ ျမစ္ျကီးနား

    (ပံု)

ေဇာ္ရစ္ ျမစ္ျကီးနား

    (ပံု)

ဒိန္ရတန္ ျမစ္ျကီးနား

    (ပံု)

ေဇာ္လ ဗန္းေမာ္

    (ပံု)

ေဇာ္လြန္း ဗန္းေမာ္

    (ပံု)

လဗန္းဂေရာင္း ဗန္းေမာ္ ခ်င္းေကာ္မတီ

    (ပံု)

ဦးလွြာမႈန္း ေအတီအမ္။ အိုင္တီအက္(စ္)အမ္၊ ဖလမ္း။

    (ပံု)

ဦးေသာင္ဇာခပ္ ေအတီအမ္၊ တီးတိန္။

    (ပံု)

ဦးကြယ္မန္း ေအတီအမ္၊ ဟားခါး။ ရွမ္းေကာ္မတီ

    (ပံု)

ခြန္ပန္းစိန္ ေတာင္ပိုင္းစဝ္ဖလံု

    (ပံု)

စဝ္ေရွြသိုက္ ေညာင္ေရွြစဝ္ဖလံု

    (ပံု)

စဝ္ဟံုဖ ေျမာက္ပိုင္းသိနၷီစဝ္ဖလံု

    (ပံု)

စဝ္နြံ လဲခ်ားစဝ္ဖလံု

    (ပံု)

စဝ္စံထြန္း မိုင္းပြန္စဝ္ဖလံု

    (ပံု)

စဝ္ထန္းေအး သာမိုင္းခမ္းစဝ္ဖလံု

    (ပံု)

ဦးျဖူ သထံုစဝ္ဖလံု၏ ကိုယ္စားလွယ္

    (ပံု)

ခြန္းဖံုး ေျမာက္ပိုင္းသိနၷီ

    (ပံု)

ဦးတင္ဧ

    (ပံု)

ဦးထြန္းျမင့္

    (ပံု)

ဦးျကာပု

    (ပံု)

ဦးခြန္ေစာ

    (ပံု)

စဝ္ရစ္ဖ

    (ပံု)

ဦးခြန္ထီး

Arthur Bottomley and General Aung San at Panglong Conference (1947)

‘ပင္လံုစာခ်ဳပ္’ သည္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဂုဏ္ျဒပ္ကို ထည္ဝါခန္႕ညားေစခဲ့သည္ သာမက တိုင္းရင္းသားတို႕ေသြးစည္းညီညြတ္ျခင္း၏ ကြယ္ဝွတ္၍ မရေသာ အမွတ္သေကၤတလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႕သို႕ၾကီးမားေသာ ဂုဏ္ျဒပ္ရွိျပီးလွ်င္ တိုင္းရင္းသားအားလံုး တို႕၏ ေသြးစည္းညီညြတ္ရာ သေကၤတျဖစ္ေသာ ‘ပင္လံုစာခ်ဳပ္’ သည္ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သနည္း။ မည္သို ့ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကရသနည္း။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ပါအတိုင္း တိုင္းရင္းသားျပည္သူတရပ္လံုး ရရွိခံစားေနရျပီေလာ စသည့္အေၾကာင္းအျခင္းရာ မ်ားကို ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ျပန္ေျပာင္းေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႕။
အခ်ိန္ကား လြန္ခဲ့ေသာ ၆၆ ႏွစ္တာကာလ။ အတိအက်ဆိုရေသာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ။
ေနရာမွ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းလဲခ်ားေစာ္ဘြားအပိုင္ နယ္အတြင္းရွိ ပင္လံုျမိဳ႕ကေလးတြင္ ျဖစ္၏။ စင္စစ္ပင္လံုဟု ႏွဳတ္က်ဳိးေခၚေဝၚေန ေသာ္လည္း ရွမ္းဘာသာစကားျဖင့္ ‘ပန္လံု’ ဟု ေခၚ၍ ‘လြင္ျပင္ၾကီး’ ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပန္လံု ေခၚ ပင္လံု သည္ လြင္ျပင္ျမိဳ႕ ဟု အနက္ေပးေသာ္ရသည္။

ထိုလထိုရာသီတြင္ ရွမ္းျပည္နယ္၏ ရာသီဥတုအေအးဒဏ္မွာ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ရွိလွသည္။ ဤမွ်ေအးျမေနေသာ ရာသီတြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း၊ ေတာင္ပိုင္း၊ အေရွ႕ပိုင္းတို႕မွာ ရွမ္းေစာ္ဘြား၊ ျမိဳ႕စားမ်ားႏွင့္ ရုမ္းလုထုေခါင္းေဆာင္မ်ားတို႕သည္ လည္းေကာင္း၊ ေဝးလံသီေခါင္လွေသာ ေတာင္တန္း ၾကီးမ်ားမွ ခ်င္းအမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ေျမာက္မ်ားမွ ကခ်င္အမ်ဳိးသား ဒူးဝါးၾကီးမ်ားသည္လည္းေကာင္း တက္ေရာက္ခဲ့သည္။

၁၉၄၇ ခုနွစ္ ပင္လံုညီလာခံ တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမွဴးျပဳေသာ ဆာေမာင္ၾကီး၊ ဦးတင္ထြဋ္၊ ဦးေအာင္ဇံေဝ၊ သခင္ဝတင္၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္၊ ဗိုလ္မင္းလြင္၊ ဦးကိုကိုေလး၊ ျမိဳ႕မဦးသန္းၾကြယ္၊ ေဒါက္တာ စိန္ျမေမာင္၊ ဗိုလ္သိမ္းေဆြ၊ ဦးတင္ညြန္႕၊ ဦးေမာင္ေမာင္ စေသာ ျမန္မာျပည္မ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား သည္ လည္းေကာင္း တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသလို၊ ျဗိတိသွ်တုိ႕ဘက္မွ ဒိုမီနီယန္အတြင္း ဝန္ကေလး ေဘာ့တြမ္ေလ(Arthur Bottomley)၊ မစၥတာ လက္ဝဒ္ခ်္ (Mr. W.B.T.Leduidge)၊ ဂြ်န္ေလဒင္ အမွဴးေသာ အရာရွိၾကီးမ်ားႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသ မင္းၾကီး မစၥတာ စတီဗင္ဆင္တို႕လည္းတက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရုံး (KNU) အဖြဲ႕မွ ဖဒိုဝိရီေက်ာ္၊ သထံုဦးလွေဖ၊ ေစာစံေကးႏွင့္ ဦးခ်စ္တီး တို႕ ေလ့လာသူ အျဖစ္ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။


ဤသို႕ စုေဝးေရာက္ရွိေနၾကျခင္းမွာ အျခားမဟုတ္ တုိင္းရင္းသားညီအစ္ကိုမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကရင္ စေသာ တိုင္းရင္းသားေခါင္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျမန္မာျပည္မမွ လူထုေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႕သည္ အခ်င္းခ်င္း အေရးၾကီးကိစၥတရပ္အတြက္ ေတြ႕ဆံုးေဆြးေႏြးရန္ ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ အေရးၾကီးကိစၥဆိုသည္မွာလည္း အျခားမဟုတ္။ “ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးေပးလွ်င္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကရင္ စေသာ တိုင္းရင္းသားတို႕ကလည္း ျမန္မာျပည္မႏွင္အတူတကြ ပူးေပါင္းေနလိုသည္၊ မေနလုိသည္ကို စဥ္းစားစဥ္းျဖတ္ၾကရန္” ကိစၥပင္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႕ေဆြးေႏြးမွ ကိစၥျပတ္ရမည့္ ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းကလည္း ရွိေနပါသည္။ ထိုေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းကား။

ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႕ကို တိုင္းရင္းသားျပည္သူတရပ္လံုးက ရာဇဝင္ေျပာင္ေျမာက္စြာ ၁၉၄၅ မတ္လ ၂၇ ရက္တြင္ ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ျပီးေနာက္ ေမလ ၁ ရက္ေန႕တြင္ မ်ဳိးခ်စ္ဗမာ့တပ္မေတာ္သည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို သိမ္းပိုက္လိုက္သည္။ ေမလ ၃ ရက္ေန႕တြင္ အမွတ္ (၂၆) ျဗိတိသွ် အိႏၵိယတပ္မွ တပ္မဟာသည္ ညအခ်ိန္တြင္ လွဳိင္ျမစ္ကို ျဖတ္ကာ ရန္ကုန္သေဘၤာဆိပ္သို႕ ဝင္ေရာက္လာသည္။ ထို႕ေနာက္ ၁၉၄၅ ေမလ ၇ ရက္ေန႕တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို မဟာမိတ္တပ္မ်ား သိမ္းပိုက္ျပီးေနာက္ ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျပန္လည္ ေျခကုတ္ယူရန္ အပူတျပင္း ျပင္ဆင္ပါေတာ့သည္။ ခ်ီကတည္းက ယဥ္သကို ဆိုသကဲ့သို႕ ထုိေန႕မွာပင္ ျမိဳ႕ျပအရာရွိအခ်ဳိ႕က အာရွအေရွ႕ေတာင္ပိုင္း မဟာမိတ္စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ေမာင္ဘက္တန္အား ဖတပလ (ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရးျပည္သူ႕လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႕) ကို မတရားအသင္း ေၾကညာရန္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္တစ္ဦးအေနျဖင့္ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရန္ တိုက္တြန္း အေရးဆိုေလသည္။

ယင္းေနာက္ မၾကာမီမွာပင္ ျဗိတိသွ်တို႕သည္ “ျမန္မာျပည္ကို မည္သို႕ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မည္” ဟူေသာေၾကညာစာတမ္းတစ္ေစာင္ကို ထုတ္ျပန္ေၾကညာလိုက္ေလသည္။ ယင္းစီမံကိန္းစာတမ္းကို “စကၠဴျဖဴစီမံကိန္း” ဟု ေခၚၾကေလသည္။ ယင္းစီမံကိန္းအရ ျမန္မာျပည္အား မတတ္သာ၍ လြတ္လပ္ေရးေပးရလွ်င္ ေသာ္မွ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ခ်န္လွပ္ထားျပီး ျဗိတိသွ်တို႕ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဆက္လက္ သိမ္းပိုက္ထားႏိုင္ရန္ပင္ ျဖစ္သည္။

အဆိုပါစကၠဴျဖဴစာတမ္းပါအခ်က္အလက္မ်ားကို ၁၉၄၅ ဇြန္ ၁ တြင္ ျဗိတိသွ်ပါလီမန္၌ စတင္၍ အေျခအတင္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ယင္းသို႕ ေဆြးေႏြးရာ၌ ျဗိတိသွ်အစိုးရ၏ကုိယ္စားလွယ္ အိႏၵိယႏွင့္ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ ကိုလိုနီအတြင္းဝန္ကေလး မစၥတာေအမာရီႏွင့္ ေလဘာပါ တီအမတ္ မစၥတာဘာစတက္ဖို႕ကရစ္တို႕က ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေအမာရီက Tribal Areas ဟု ေခၚဆိုေသာ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ -
“ျမန္မာျပည္ကို ဒိုမိုနီယံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္သို႕တိုးျမွင့္ေပးရန္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္လည္း ေတာင္တန္းေဒသႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္စသည္တို႕ကို မူကားအထူးေရြးခ်ယ္ခန္႕ထားေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိမ်ားက အထူးေဒသမ်ားအျဖစ္ျဖင့္ ျမန္မာျပည္မႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သင့္မည့္အခ်ိန္အထိ ခ်န္လွပ္ ထိန္းသိမ္းထားရန္ လိုအပ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႕မဟုတ္ ယင္းအထူးေဒသမ်ားရွိလူမ်ဳိးးတို႕က ျမန္မာျပည္မႏွင့္ လုိလိုခ်င္ခ်င္ပူးတြဲေဆာင္ရြက္လိုေသာ အခ်ိန္အထိအုပ္ထိန္းထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း”
ဟု ဖြင့္ဟေျပာၾကားသြားေလသည္။

 ျဗိတိသွ်တို႕အဖို႕အေျပာႏွင့္ အလုပ္ဘက္ညီေအာင္ အေတာ္ခ်ိန္ဆ ေဆာင္ရြက္ေနရပံုရွိေလသည္။ စစ္ၾကီးအတြင္းက ကမာၻသိေၾကညာခဲ့ေသာ အတၱလန္တိတ္စာခ်ဳပ္ႏွင့္ ေယာ္လတာ စာခ်ဳပ္မ်ားတြင္ ဝန္ခံတားခ်က္အရ ဖက္ဆစ္တို႕အား စြမ္းစြမ္းတမံခုခံတိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ လူမ်ဳိးတို႕အား ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပးပါမည္ဟု ဝန္ခံခဲ့သည္။ ယင္းဝန္ခံကတိျပဳခ်က္အတိုင္း ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႕ကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေသာ ျမန္မာတို႕အား ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွ်မေပးလွ်င္ ျဗိတိသွ်တို႕ အစိုးရသည္ ကမာၻ့အလယ္တြင္ ရွက္ဖြယ္ လိလိ္ျဖစ္ရေခ်ေတာ့မည္။

ဤအေျခအေနတြင္ ျဗိတိသွ်တို႕က ကမာၻ႕အလယ္ အရွက္တကြဲမျဖစ္ေစရန္ ျမန္မာတို႕ကို သူတို႕လိုလားေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပးေၾကာင္း ေၾကညာေပးရန္သာရွိသည္။ သို႕ရာ “ယင္းေၾကညာခ်က္ တြင္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား မပါပါ” ဟု ပညာသားပါပါ ဖယ္ထုတ္ထားသည္။
ဤအေျခအေနတြင္ “ခ်က္ကနဲဆို နားခြက္က မီးေတာက္” သကဲ့သို႕ အကင္းပါးနပ္စြာ သိနားလည္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “ျမန္မာတို႕သည္ ဒိုမီနီယံကို စိတ္မွ်ပင္ မကူး၊ လံုးဝကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ေရးကိုသာ လိုခ်င္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ဟုဆိုရာ၌ ေတာင္တန္းနယ္မ်ား မပါဝင္ေသာ လြတ္လပ္ေရးသည္ အဓိပၸါယ္မရွိ” ဟူ၍ လူထုေဟာေျပာပြဲတြင္ အတိအလင္းထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ မိမိတပ္ကို မိမိလံုျခဳံေအာင္ ကြပ္ကဲထား၏။ ျမန္မာျပည္ ေတာင္ဖ်ားမွ ေျမာက္ဖ်ားအထိ လွည္းေန ေလွေအာင္း၊ ျမင္းေစာင္းမက်န္ျမိဳ႕နယ္၊ ေက်းရြာ မွန္သမွ်တြင္ ဖတပလအဖြဲ႕ႏွင့္ အသင္းအဖြဲ႕မ်ားအားလံုး အသီးသီးဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ျပီး ျဖစ္ေနေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေခါင္းေဆာင္ေသာ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစုၾကီးသည္ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ လူထုက်ဳပ္ရွားမွဳမ်ား၊ စည္းရုံးလႈံ႕ေဆာ္မႈမ်ားကို အဆက္မျပတ္ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိမည္။

ထိုအခါ ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႕၏ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္စီးပြားေရးအရ ျပန္လည္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမ်ားကို သိျမင္လာၾကေသာ တုိင္းရင္းသားျပည္သူတရပ္လံုးသည္ တျပည္လံုးအတိုင္းအတာျဖင့္ ဆႏၵျပကန္႕ကြက္ ပြဲၾကီးမ်ားကို က်င္းပခဲ့ေလသည္။ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္လ ၁၆ မွ ၁၈ ရက္ေန႕အထိ ဖတပလ အဖြဲ႕ ခ်ဳပ္တည္ရွိရာ အမွတ္ (၈)ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းလမ္းရိွအေဆာက္အဦ( ယခုပန္းခ်ီ ပန္းပု အႏုပညာျပခန္း) တြင္ ဖတပလ က ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚ၍ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား စတုတၳအစည္းအေဝးကို က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ အစည္းအေဝးတြင္ -

(က) ကမာၻစစ္ၾကီးျပီးဆံုးျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာျပည္၏ သေဘာထား။
(ခ) ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သေဘာထား။
(ဂ) ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သေဘာထား။
(ဃ) ႏိုင္ငံစည္းလံုးေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္က့ဲသိုက ေဆာင္ရြက္ရန္ – စသည္တို႕ကို ေဆြးေႏြးဆံုးခဲ့ၾကသည္။
တဖန္ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ေန႕တြင္လည္း ဖတပလအဖြဲ႕ ခ်ဳပ္ၾကီးက ဦးစီး၍ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ကန္ေတာ္ၾကီးေစာင္းရွိ ေနသူရိန္ျပဇာတ္ရုံတြင္ ျပည္သူတစ္သိန္းေက်ာ္ တက္ေရာက္ေသာ ျပည္သူ႕အစည္းအေဝးပြဲၾကီး တရပ္က်င္းပ၍ ျမန္မာျပည္တပ္မေတာ္အဆို၊ တိုင္းျပည္ျပဳလႊတ္ ေတာ္အဆို၊ ျမန္မာျပည္ တျပည္လံုး ညီညြတ္ေရးအဆိုတို႕ကို တင္သြင္းဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

၁၉၄၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၃ ရက္ေန႕တြင္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားသာမက ပုလိပ္အမႈထမ္းမ်ား၊ အစိုးရအမႈေပါင္းစံု ပါဝင္သည့္ ျပည္လံုးကြ်တ္ အေထြေထြ သပိတ္ၾကီးေပၚေပါက္၍ လံုးဝလြတ္လပ္ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ မၾကံဳဖူးေသာ အေထြေထြသပတ္ၾကီးပင္ ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္အတြင္းမွာပင္ စက္တင္ဘာလ ၂၆ ရက္တြင္ ေရဝန္ရုံးဝန္ထမ္းမ်ား သပိတ္ေမွာက္ရာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမား ၁၅၀၀ ေက်ာ္တို႕က အေထြေထြသပိတ္ၾကီးကို ကူညီေသာအားျဖင့္ သပိတ္ထပ္ေမွာက္ခဲ့ရာ ျဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားၾကီးလံုးဝ ရပ္ဆိုင္းသြားေတာ့သည္။
ထို႕ေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္႕စ္ သည္ ဖဆပလအား  အသိအမွတ္ျပဳ၍၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ဖိတ္ေခၚေဆြးေႏြးကာ ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ေကာင္စီအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းေစခဲ့သည္။  

ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ေကာင္စီအဖြဲ႕ဝင္ (၁၀) ဦးမွာ -

(၁) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း (ဖဆပလ) – ဒုတိယ ဥကၠ႒၊ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ျပည္ပေရးရာဌာန၊
(၂) သခင္ျမ (ဖဆပလ) (ဆိုရွယ္လစ္) – ျပည္ထဲေရးႏွင့္ တရားေရးဌာန၊
(၃) ဦးဘေဘ (ဖဆပလ) – ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးႏွင့္ ေထာက္ပံ့ေရးဌာန၊
(၄) ဦးသိန္းေဖ (ဖဆပလ) (မကပ) – လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ေက်းလတ္စီးပြားေရးဌာန၊
(၅) မန္းဘခိုင္ (ဖဆပလ) – စက္မႈလက္မႈႏွင့္ အလုပ္သမားဌာန၊
(၆) ဦးေအာင္ဇံေဝ (ဖဆပလ) – လူမႈဝန္ထမ္းဌာန၊
(၇) ဂဠဳန္ဦးေစာ (မ်ိဳးခ်စ္ပါတီ) – ပညာေရးႏွင့္အမ်ိဳးသားစီမံကိန္းဌာန၊
(၈) ဦးတင္ထြဋ္ (တစ္သီးပုဂၢလ) – ဘ႑ာေရးႏွင့္ အခြန္ေတာ္ဌာန၊
(၉) သခင္ဗစိန္ (တို႔ဗမာအစည္းအရံုး) – သယ္ယူပို႔ေဆာင္ႏွင့္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးဌာန၊
(၁၀) ကရင္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးၾကီး – ျပန္ၾကားေရးဌာန တို႔ျဖစ္သည္။
၁၉၄၆ ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္က ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီ အစည္းအေဝးတြင္ ျဗိတိလွ်အစိုးရက ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ကို အဂၤလန္ျပည္ လန္ဒန္ျမိဳ႕သို႔လာေရာက္ေဆြးေႏြးရန္ ဖိတ္ေခၚေၾကာင္းတင္ျပခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ၁၉၄၇ ဇန္နဝါရီ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ လန္ဒန္ျမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ဇန္နဝါရီလ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ အမွတ္(၁၀) ေဒါင္းနင္းလမ္း ျဗိတိသွ်ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ရံုး၌ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ႏွင့္ ျဗိတိသွ်အစိုးရကိုယ္စားလွယ္တို႔ စတင္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေတာင္တန္းေဒသအပါအဝင္ တျပည္လံုး .. လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးေနစဥ္အတြင္း ျဗိတိသွ်တို႔၏ ၾကိဳးဆြဲရာက ေနရေသာ ရွမ္းျပည္နယ္ေစာ္ဘြားေကာင္စီအဖြဲ႕ဝင္အခ်ိဳ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေစာ္ဘြားမ်ား၏ ကိုယ္စားလွယ္မဟုတ္။ ေတာင္တန္းနယ္မ်ား၏ကိစၥကို ေဆြးေႏြးရန္ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားကိုသီးသန္႔ဖိတ္ၾကားရန္ ေၾကးနန္စာ တစ္ ေစာင္ ဇန္နဝါရီလ ၂၁ ရက္တြင္ ေပးပို႔ခဲ့သည္။ အဆိုပါေၾကးနန္းစာေၾကာင့္ေဆြးေႏြးပြဲ မေျပမလည္ျဖစ္ကာ ေခတၱရပ္ဆိုင္းလိုက္ရသည္။

 ျဗိတိသွ်တို႔၏ ေျခထိုးမႈကို သိေသာရွမ္းျပည္နယ္မွ ရွမ္းျပည္နယ္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႕(ရပလ)မွ ဦးတင္ေအး၊ ဦးထြန္းျမင့္၊ ဦးေဖခင္၊ ဦးခြန္ေစာ၊ စေသာလူငယ္မ်ားက ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္လူထုအစည္အေဝးၾကီးကို ေခၚယူက်င္းပျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ၎ကိုယ္စား လွယ္အဖြဲ႕သည္ ရွမ္းျပည္နယ္လူထု၏ ကိုယ္စားလွယ္အစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ လန္ဒန္ရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ထံသို႔လည္းေကာင္း၊ ျဗိတိသွ်ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ အက္တလီထံသို႔လည္းေကာင္း၊ ရန္ကုန္ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္သို႔လည္းေကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းကို ေထာက္ခံေသာေၾကးနန္းရိုက္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ေဆြးေႏြးပြဲျပန္လည္စတင္ကာ ၁၉၄၇ ဇန္နဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔ မြန္းလြဲ ၃ နာရီ ၅၀ မိနစ္ တိတိတြင္ ကမာၻေက်ာ္လိပ္စာတစ္ခုျဖစ္ေသာ လန္ဒန္ျမိဳ႕အမွတ္ ၁၀၊ ေဒါင္းနင္းလမ္းရွိ ျဗိတိသွ်ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ရံုး၌ အခ်က္ ၁၀ ခ်က္ပါ ေအာင္ဆန္း အက္တလီ စာခ်ဳပ္ကို တရားဝင္လက္မွတ္ ေရးထိုးႏုိင္ခဲ့သည္။

ဤသို႔လက္မွတ္ေရးရာတြင္ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕မွ ဂဠဳန္ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္တို႔က သေဘာတူညီခ်က္၏ ေနာက္ဆက္တြဲကို သေဘာမတူညီေၾကာင္းမွတ္ခ်က္ျဖင့္ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကသည္။
ေအာင္ဆန္း အက္တလီ စာခ်ဳပ္တြင္ အပိုဒ္ ၃၊ ၈၊ အပိုဒ္ခြဲ (ခ) ၌ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားက ျမန္မာျပည္မႏွင့္ပူးေပါင္းသည္မပူးေပါင္းသည္ကိုကြဲျပားစြာသိရွိႏိုင္ရန္ မိမိတို႔၏ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို ႏုိင္ေရးအတြက္ ေနာက္လဆန္းတြင္ က်င္းပမည္ ျဖစ္ေသာဝန္ၾကီး မ်ားအစည္းအေဝးတြင္ လည္းေကာင္း၊ သုိ႔မဟုတ္ ဤကိစၥအတြက္ အထူးက်င္းပေသာ ကြန္ဖရင့္တြင္ လည္းေကာင္း နယ္ျခားေဒ သရွိ လူမ်ိဳးမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ေမးျမန္းရမည္” ဟူ၍ေဖာ္ျပထားျပန္ေလသည္။

ယင္းေဖာ္ျပခ်က္အရပင္လံုကြန္ဖရင့္ကို က်င္းပရန္လိုအပ္လာျပန္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕သည္ လန္ဒန္ျမိဳ႕မွ ျပန္လည္ထြက္ခြာရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႔ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ တြင္ေရာက္ရွိလာသည္။ ဘိလပ္မွျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေသာ အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္လံုးဝနားခ်ိန္မရေတာ့ဘဲ ေတာင္တန္းေဒသညီညြတ္ေရးအတြက္အစြမ္းကုန္ ေဆာင္ရြက္ရေတာ့သည္။ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ဘိလပ္၌ေဆြးေႏြးခဲ့သည့္ကိစၥရပ္မ်ားကို သတင္း ကြန္ဖရန္႔က်င္းပျပီးလွ်င္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ပင္လံုသို႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ပင္လံုသို႔မေရာက္မီ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၇ ရက္ေန႔ကပင္လွ်င္ ေတာင္တန္းေဒသေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျမန္မာကိုယ္စား လွယ္မ်ားတို႔သည္ အေျခအေနသေဘာတူ ညီခ်က္မ်ားကို ေျပလည္စြာေဆြးေႏြးသေဘာတူညီမႈရရွိထားျပီး ျဖစ္ေလသည္။ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္မႏွင့္ပးူေပါင္း၍လြတ္လပ္ေရးအရယူရန္ သေဘာတူေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ထားျပီးျဖစ္သည္။ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၉ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပေသာ ေတာင္တန္းေဒသစံုညီ အစည္းအေဝး၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျမန္မာျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားပူးေပါင္းေရးကိစၥမ်ားကို အက်ယ္တဝင့္ေဆြးေႏြး ရွင္းလင္းျပ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ျပခ်က္မွာ-
“ပင္လံုအစည္းအေဝးသို႔ အေၾကာင္းႏွစ္မ်ိဳးေၾကာင့္ လာရၾကာင္း။ ပထမမွာ ျမန္မာျပည္ရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားအားလံုး ညီညြတ္ေရး အတြက္ျဖစ္ျပီး၊ ဒုတိယအေၾကာင္းမွာ လန္ဒန္ေဆြးေႏြးပြဲ၌ ေတာင္တန္းေဒသႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သို႔ေျပာဆိုလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ကို ေျပာဆိုရွင္းလင္းျပရန္ တာဝန္ရွိ၍ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ျမန္မာျပည္သည္ယခုအခါလြတ္လပ္ေရးရျပီဟုဆိုႏုိင္ေၾကာင္း။ က်န္ရွိေနေသးေသာျပႆနာ မွာ ေတာင္တန္းေဒသပင္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ဘိလပ္ေဆြးေႏြးပြဲ၌ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ျမန္မာျပည္မႏွင့္ တခ်ိန္တည္း၌လြတ္လပ္ေရး မေပးလွ်င္မျဖစ္ႏုိင္ဟုမိမိေျပာခဲ့ေၾကာင္း။
ျမန္မာမ်ားသည္ျဗိတိလွ် ၏ ကၽြန္မျဖစ္လိုေၾကာင္း၊ ထိုနည္းတူ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကိုလည္း ျဗိတိလွ် ကၽြန္အျဖစ္သို႔ မေရာက္ၾကေစလိုေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသည္ျမန္မာတို႔၏ကၽြန္ မျဖစ္ၾကေစလိုေၾကာင္း။ လူျဖဴျဖစ္ေစ၊ လူမည္းျဖစ္ေစ မည္သူကိုမွ်ေၾကာက္ရြံ႕ေနရန္မရွိ။ သူတို႔က လာေမးလွ်င္ ေတာင္တန္း လူမ်ိဳးမ်ာသည္ လြတ္လပ္ေရးကိုလိုခ်င္တယ္ ဟု ေျပာၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ေျခာက္လွ်င္လည္း မေၾကာက္ၾကနဲ႔။ ေခ်ာ့လွ်င္လည္းမေပ်ာ့ၾကနဲ႔။ ေတာင္တန္း လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္မကဲ့သို႔ တူညီေသာ အဆင့္အတန္း ကိုလိုခ်င္သည္ဟု ေျပာၾကရမည္။ ဒီစကားဒီကေန႔ေျပာလွ်င္ နက္ျဖန္ အေဆြတို႔ လြတ္လပ္ေရး ရရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ” ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ျမန္မာျပည္မမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ေအာင္ဆန္းေဒသမွေခါင္းေဆာင္းမ်ားသည္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔အထိ ေဆြးေႏြးၾကျပီးေနာက္ျမန္မာျပည္မႏွင့္ အတူပူးေပါင္း၍လြတ္လပ္ေရးကို အရယူရန္ ေဆြးေႏြးသေဘာ တူညီမႈရရွိၾကေလသည္။

သေဘာတူညီခ်က္ရရွိျခင္းကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ထိုညတြင္က်င္းပေသာထမင္းစားဝိုင္း၍ ေတာင္တန္းသားမ်ား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး အဖြဲ႕၏ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေတာင္ပိုင္ေစာ္ဘြားၾကီးက-
“ရွမ္း၊ ဗမာ၊ ကခ်င္ အခ်င္းခ်င္း သေဘာကြဲလြဲ ခ်က္မ်ားရွိေသာ္လည္း ယခုညက စ၍ သေဘာကြဲလြဲခ်က္မရွိေတာ့ေၾကာင္း။ ေသြးကြဲေအာင္ေျခထိုးသူေသာရွိေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္တို႔ မအ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုလားတဲ့ လြတ္လပ္ေရးပန္းတိုင္ကိုအသက္နဲ႔ လဲျပီး ဆြတ္ခူးမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ေစလိုေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ဖြင့္ေျပာၾကားသြားေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္အတူ ေတာင္တန္းေဒသေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားသည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေရးပါ၍ ေသြးစည္းညီညြတ္ျခင္းအေျခခံျဖစ္ေသာ ‘ပင္လံုစာခ်ဳပ္’ ကိုအသီးသီးလက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ေလသည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ရွမ္းေစာ္ဘြား (၇) ဦး။ ရွမ္းလူထု ကိုယ္စားလွယ္ (၂) ဦး၊ ကခ်င္ ကိုယ္စားလွယ္ (၅) ဦး၊ ခ်င္း ကိုယ္စားလွယ္ (၃) ဦး၊ ျမန္မာအစိုးရကိုယ္စား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ (၂၃) ဦးက လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ျပည္နယ္မ်ားပူးေပါင္းေရးအခ်က္ ၈ ခ်က္ အပါအဝင္ အခ်က္ေပါင္း ၉ ခ်က္ ပါဝင္သည္။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကေသာ ေခါင္းေဆာင္ (၂၃) ဦးမွာ-


(၁) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း   – ျမန္မာျပည္အစိုးရ
(၂) စဝ္ခြန္ပန္းစိန္  – ေတာင္ပိုင္းေစာ္ဘြား
(၃) စဝ္ေရႊသိုက္   – ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြား
(၄) စဝ္ဟုန္ဖ   – ေျမာက္ပိုင္းသိႏၷီေစာ္ဘြား
(၅) စဝ္ႏံြ   – လဲခ်ားေစာ္ဘြား
(၆) စဝ္စံထြန္း   -မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား
(၇) စဝ္ထန္ေအး   – သာမိုင္းခမ္းေစာ္ဘြား
(၈) ဦးခြန္ဖုန္း   – ေျမာက္ပိုင္းသိႏီၷ လူထု ကိုယ္စားလွယ္
(၉) ဦးတင္ေအး    – ေတာင္ၾကီးလူထု ကိုယ္စားလွယ္
(၁၀) ဦးၾကာပု    – သီေပါလူထု ကိုယ္စားလွယ္
(၁၁)  စဝ္ရစ္ဖ    – သီေပါ လူထု ကိုယ္စားလွယ္
(၁၂)  ဦးခြန္ထီး   – ပင္လံုလူထု ကိုယ္စားလွယ္
(၁၃) ဦးထြန္းျမင့္   – ေမာက္မယ္လူထု ကိုယ္စားလွယ္
(၁၄) ဦးျဖဴ   – ဘီဘိုင္ေစာ္ဘြား ကိုယ္စားလွယ္
(၁၅) ဦးခြန္ေစာ   – ပင္းတယလူထု ကိုယ္စားလွယ္
(၁၆) ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္   – ျမစ္ၾကီးနား ၊ကခ်င္ ကိုယ္စားလွယ္
(၁၇) ဒူဝါးေဇာ္ရစ္  – ျမစ္ၾကီးနား ကခ်င္ ကိုယ္စားလွယ္
(၁၈) ဦးဒိန္ရတန္  – ဗန္းေမာ္ ကခ်င္ ကိုယ္စားလွယ္
(၁၉) ဒူးဝါးေဇာ္ထြန္း  – ဗန္းေမာ္ ကခ်င္ ကိုယ္စားလွယ္
(၂၀) ဦးလဘန္ဂေရာင္  – ဗန္းေမာ္ ကခ်င္ ကိုယ္စားလွယ္
(၂၁) ဦးလွႊာမုန္း   – ဖလမ္း ခ်င္း ကိုယ္စားလွယ္
(၂၂) ဦးေသာင္ဇာခပ္  – တီးတိန္၊ ခ်င္း ကိုယ္စားလွယ္
(၂၃) ဦးကီယိုမာန္  – ဟားခါး၊ ခ်င္း ကိုယ္စားလွယ္ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ျဗိတိလွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔သည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ႏွင့္တိုင္းရင္းသားတို႔၏ဆႏၵ၊ သေဘာထားတို႔ကို လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ အသိအမွတ္မျပဳလိုေသးေပ။ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ျမန္မာ တို႔၏ သေဘာဆႏၵအျပင္ နယ္စပ္ေဒသ၊ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတို႔၏ ဆႏၵကို သိလိုသည္ဟု ဆိုကာ ေတာင္တန္းေဒသစံုစမ္းေရးေကာ္မတီ (Frontier Area Enquiry Committee) ကို ဖြဲ႕စည္းကာ စံုစမ္းခဲ့သည္။ ေကာ္မတီ၏ဥကၠ႒အျဖစ္ ျဗိတိလွ် လႊတ္ေတာ္ေလဘာပါတီအမတ္မစၥတာရီးစ္ ဝီလွ်ံ (Lt.Col.D.R.Rees William) ကေဆာင္ရြက္ျပီး၊ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ သခင္ႏု၊ ဦးတင္ထြဋ္၊ ဗိုလ္္ခင္ေမာင္ကေလး၊ ဦးေက်ာ္ျငိမ္း၊ ဦးျမင့္သိန္း၊ နယ္ျခားေဒသ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ မုိင္ပြန္ေစာ္ဘြား စစ္စံထြန္း (ရွမ္း)၊ ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္ (ကခ်င္)၊ ဦးဝမ္ကိုေဟာ (ခ်င္း)၊ ေစာစံေကး (ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး) တို႔ပါဝင္ျပီး အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ လန္ဒန္ရွိ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဆိုင္ရာရံုးမွ မစၥတာ လက္ဝီဂ်္ ( Mr. W.B.J Ledwidge) ၊ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္နယ္ျခား. အဖြဲ႕ဝင္ ဦးထြန္းေဖ၊ လက္ေထာက္ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ ဗိုလ္မွဴးရွမ္းလံုတို႔ ပါဝင္ၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ေတာင္တန္းေဒသစံုစမ္းေရးေကာ္မတီသည္ ျမန္မာျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသရွိ သက္ေသမ်ားကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၉ မွ ဧျပီလ ၂၁ ရက္ေန႔အထိ ေမးျမန္းစံုစမ္းသည္။ တိုင္းရင္းသားတို႔တင္ျပခဲ့ေသာ သေဘာဆႏၵမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ထားသည့္ အစီရင္ခံစာကို ၁၉၄၇ ေမလ ၃ တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္ ၏အမႈေတာ္ေကာင္စီသို႔တင္ျပခဲ့သည္။ ေမလ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ ယင္အစီရင္ခံစာကို ျဗိတိလွ် အစိုးရကလည္း လက္ခံအတည္ျပဳျပီးခဲ့ျပီးေနာက္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို အတည္ျပဳေပးခဲ့သည္။

ဤသို႔တုိင္းရင္းသားတို႔တင္ျပခဲ့ေသာအစီရင္ခံစာအခ်က္အလက္သေဘာဆႏၵမ်ားကို ျပည္ ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံအေျခခံဖြဲ႕စည္း
အုပ္ခ်ဳပ္ပံုစည္းမ်ဥ္းေရးဆြဲရာတြင္ျဖည့္စြက္ထည့္သြင္းေရးဆြဲခဲ့ေလ သည္။ ယင္းေနာက္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္ ၁၇ တြင္ က်င္းပေသာ တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ညီလာခံသို႔ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံမႈမ်ား လိုက္သြင္းခဲ့ေလသည္။ လႊတ္ေတာ္ကလည္း မဆိုင္းမတြ ပင္ လက္ခံအတည္ျပဳလုိက္ေလသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ…. ေတာင္တန္းေဒသစံုစမ္းေရးေကာ္မတီ၏ေရွ႕ေမွာက္၌ ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းစံု ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ ထိုဆႏၵေဖာ္ထုတ္ခ်က္မ်ားသည္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ၾကီး၌ ခ်မွတ္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ဆႏၵသေဘာထား၊ ပင္လံု စိတ္ဓါတ္ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု သႏိ႒ာန္ျပ႒ာန္းမွဳလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ဖြင့္ဟအတည္ျပဳခ်က္မ်ားပင္ျဖစ္ရာ ထိုေကာ္မတီ၏အစီရင္ခံစာမ်ားသည္လည္းပင္လံုစာခ်ဳပ္ၾကီးကဲ့သို႔ပင္ ျပည္ေထာင္စုသမိုင္းမွတ္တိုင္ၾကီးတစ္တိုင္ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

 

ကိုးကား

* https://www.facebook.com/notes/kyaw-naing/%E1%80%95%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%9C%E1%80%B6%E1%80%AF%E1%80%87%E1%80%AC%E1%80%90%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8-%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%9C%E1%80%B7%E1%80%9C%E1%80%AC%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%AC%E1%80%B9/603280379685955
(သန္းဝင္းလႈိင္ ဇန္န၀ါရီ ၂၇၊ ၂၀၁၃)
    

*၁၉၇၂ ခုနွစ္ပထမအျကိမ္ ပံုနွိပ္ထုတ္ေဝေသာ ပင္လံုညီလာခံ သမိုင္းစဉ္စာမ်က္နွာ ၁၃၈
    

*၁၉၈၀ေမျမိဳ ခ်စ္ေဆြ ေရးသား ျပုစုခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေအာင္ဆန္း၏ လြတ္လပ္ေရး ျကိုးပမ္းမႈ လစဉ္မွတ္တမ္း

The Panglong Conference  (ပင္လံုညီလာခံ - ပင္လံုစာခ်ုပ္), held in February 1947, was an historic meeting that took place at Panglong in the Shan States in Burma between the Shan, Kachin and Chin ethnic minority leaders and Aung San, head of the interim Burmese government.  All these leaders unanimously decided to join the Union of Burma. On the agenda was the united struggle for independence from Britain and the future of Burma after independence as a unified republic.

History

Burma has been called an anthropologist's paradise. Various groups of people migrated south into the Irrawaddy- Chindwin, Sittang and Salween valleys from the China-Tibet region in the latter part of the first millennium, the Mon followed by the Tibeto-Burman and Tai - Shan races. The main groups were the Mon, Bamar (Burmese), Shan and Rakhine, establishing their own kingdoms, and the first three groups vying for supremacy. 

The Bamar under Anawrahta in the 11th century, Bayinnaung in the 16th century, and Alaungpaya in the 18th century unified and expanded their kingdoms establishing the first, second and third Burmese Empires respectively, whilst the Shan were ascendent during the 14th and the 15th centuries. The ancient Mon kingdom in the south was finally overwhelmed by the Bamar into submission only in the mid-18th century, and the Arakan annexed subsequently, establishing a Bamar-dominant nation state approximately within its current boundaries. Although the Arakan and Monlands were under Bamar administration, the Shanlands and the Trans-Salween states of the Karen and Karenni were never under direct control but only under Burmese suzerainty.

The British fought three wars with Burma in 1824, 1852 and 1885, culminating in the loss of Burmese sovereignty and independence. They established a colonial administration 'at least possible cost' according to Lord Dufferin,and a distinction between the hills and the plains that evolved during the arduous annexation process, due to armed resistance not just from the Bamar but from the Shan, Chin and Kachin, became formalised into Ministerial Burma, formerly Burma Proper, and the Frontier Areas. The Shan and Karreni Saophas or Sawbwas, and Kachin Duwas were left to continue their feudatory rule in their areas; the Karenni states were never even included within the borders of British Burma. In parliament, seats were reserved for the Karen, immigrant Chinese, Indian and Anglo-Burmese minorities, an arrangement bitterly opposed by many Burmese politicians. The Mon of Lower Burma and the Rakhine included in Ministerial Burma had no representation at all even though the plains Karen (the majority of the Karen population) and the Mon shared the Irrawaddy Delta of Lower Burma.  

The draining of the marshes for rice cultivation drew Burman migration into British Burma even before the final annexation of Upper Burma. The Bamar however were virtually excluded from military service, and even as late as 1939 there were only 432 Burmans in the army compared with 1448 Karens, 886 Chins and 881 Kachins. Karen villagers had acted as guides for the British during the Anglo-Burmese Wars, and Karen troops had played a major part in the suppression of rebellions in Lower Burma in 1886 and again in the Saya San rebellion of 1930-32.

American, British and other European missionaries had also succeeded in converting the hills peoples to Christianity, the Karen in particular, and also the Kachin and Chin, whereas they made very little headway among the Buddhist Bamar, Mon, Rakhine, Shan and the plains Karen. Once they had benefited from a Christian education, Karen migration to towns in Lower Burma and the Tenasserim also increased. Burman leaders would blame the 'divide and rule' policy of Western imperialists and the 'servile streak' in the ethnic minorities who would look up to them; U Nu, the first prime minister of independent Burma, was later to accuse certain missionaries and writers of 'having deliberately sown the seeds of racial and religious conflict'. The ethnic minorities would, in turn, point the finger at Burman 'chauvinism' and 'oppression'.

The Frontier Areas or Scheduled Areas were divided into Part I or Excluded Areas such as the Kachin state with no right of election to parliament, and Part II or Partially Excluded Areas subdivided into two groups, one with electoral representation such as Myitkyina and Bhamo with Kachin minority and Shan/Burman majorities, and the other group with no electoral representation. A Federal Council of Shan Chiefs was formed in 1922 which gave the Shan and their Sawbwas an important channel for representation. The Burma Frontier Service boasted just 40 members employed in the administration of the entire Scheduled Areas at the outbreak of the Second World War.

When the Japanese invaded Burma in 1942, the Karen remained loyal to and fought with the British, and consequently suffered at the hands of the Burma Independence Army (BIA) under Gen. Aung San and the Japanese Army. Villages were destroyed and massacres committed in their areas, and among the victims were Saw Pe Tha, a pre-war cabinet minister, and his family.

First Panglong conference

In March 1946, the Saophas or Chaofa (Sawbwa in Burmese) of the Shan states sponsored a conference at Panglong in order to discuss the future of the Shan states after independence. It was led by the Saopha of Yawnghwe Sao Shwe Thaik, and the Kachin, Chin and Karen representatives were also invited. They realised that Burma would soon gain independence from the British, and that the Frontier Areas faced a real risk of remaining a British dominion since the hill tracts were deemed backward and not yet ready for self-determination. The pre-war prime minister U Saw and Thakin Nu from the Anti-Fascist People's Freedom League (AFPFL) gave speeches as the Burman majority representatives, and a message from the British Governor was read out which reiterated the White Paper policy that no decisions would be made on the Frontier Areas and their peoples without their full consent.

The Chin delegates expressed their sense of insecurity stemming from their heavy economic dependence on Burma Proper, hence their weak bargaining position. The Kachins were critical of U Nu's diatribe against the British and sceptical of Burman sincerity as regards equal rights. The Karens wanted a separate state that included the Tenasserim seaboard. The one positive outcome was the formation of a United Burma Cultural Society with Sao Shwe Thaik as chairman and U Saw as secretary.

Relations later improved between the hills peoples and the AFPFL through contacts such as the Sama Duwa Sinwa Nawng, a Buddhist Kachin whose father was killed in the fight against British annexation at the turn of the century, and who himself raised Kachin levies and fought with the Burma National Army (BNA) in the Second World War, also the Chin leader Vamthu Mawng, and the Sawbwa of the Pa-O substate of Hsihseng (Hsahtung or Thaton) Sao Khun Kyi. In November 1946, a Supreme Council of the United Hills Peoples was formed at the instigation of the AFPFL, and Sao Shwe Thaik was elected as president.

The minority leaders however continued to lobby London and the Frontier Areas Administration (FAA) directly at the same time the AFPFL was in almost continuous consultation with the British authorities for independence. The Karen National Associations (KNA), founded in 1881, had argued at the 1917 Montagu-Chelmsford hearings in India that Burma was not "yet in a fit state for self-government" to the dismay of Burmese nationalists, but 3 years later, after submitting a criticism of the 1920 Craddock Reforms, won for themselves 5 (later 12) seats in the Legislative Council of 130 (later 132) members. Sao Shwe Thaik and Sawbwa of Mong Mit Sao Khin Maung travelled to London to argue for an independent Shan state at the Burma Round Table hearings in 1931, despite the British Governor's disapproval. The Karen Goodwill Mission to London in August 1946 likewise failed to receive any encouragement for their separatist demands from the British government.

H. N. C. Stevenson, the director of the FAA, criticised by both the Burma Office and the AFPFL, lamented the lost opportunities, and the lack of economic data or coordination between the Frontier Areas and Ministerial Burma. He stated,"I believe that the multiplication of and strengthening of the economic relations between the hills and the plains will be the shortest and most inexpensive route to a unified Burma."

In Blueprint for a Free Burma, composed by the Japanese military but wrongfully attributed to Aung San,  the question of minorities is addressed in similar vein:

"the essential prerequisite is the building of one unified nation. In concrete terms it means we must now bridge all gulfs now existing through British machinations between the major Burmese race and the hill peoples, the Arakanese, the Shans and unite all these peoples into one nation with equal treatment unlike the present system which divides our people into 'backward' and 'administered' sections. All the natural barriers that make mutual associations and contacts shall be overcome, for instance, by construction of effective modern communications such as railways and roads."

A significant breakthrough came when an agreement was signed between the Shan, Kachin and Chin leaders, and U Aung San as leader of the Governor's Executive Council at the second Panglong Conference on February 12, 1947.  Following World War II, General Aung San negotiated the Panglong Agreement with ethnic leaders that guaranteed the independence of Burma as a unified state. U Aung Zan Wai, U Pe Khin, Bo Hmu Aung, Sir Maung Gyi, Dr. Sein Mya Maung, Myoma U Than Kywe were among the negotiators of the historical Panglong Conference negotiated with Burma group leader General Aung San and other ethnic leaders in 1947.  

The Karens sent only four observers; also absent were the Mon and Arakanese representatives as they were not considered separately, but within Ministerial Burma. There were 23 signatories in all expressing their willingness to work with the 'interim Burmese government' in order to achieve independence speedily, and agreeing in principle the formation of a 'Union of Burma'.

• The Agreement proposed a Counsellor to the Governor to be appointed and co-opted as a member of the Executive Council, on recommendation by the Supreme Council of United Hills Peoples, in order to deal with the Frontier Areas, thus bringing the subject 'within the purview of the Executive Council', and the Counsellor to be assisted by two deputies who should also be allowed to attend relevant meetings of the EC.
• Full autonomy in internal administration of the Frontier Areas was to be accepted in principle.
• A separate Kachin state was agreed to be desirable, subject to discussion in the Constituent Assembly.
• Citizens of the Frontier Areas were to enjoy the rights and privileges regarded as fundamental in democratic countries.
• The financial autonomy of the Federated Shan States was not to be affected.
• Financial assistance to the Kachin and Chin Hills likewise was not to be affected, and the feasibility of the same arrangement for them as existed with the Shan states to be considered.

The British were left in no doubt that Aung San and the Burman dominated AFPFL were able to mediate with the leaders of the hills peoples. Sao Shwe Thaik was appointed Counsellor to the Governor, with Sinwa Nawng and Vumthu Mawng as his deputies. Aung San's assurance on the day, "If Burma receives one kyat, you will also get one kyat", has often been quoted by ethnic nationalists since.

Legacy

Thanks to the Panglong Agreement, the Union of Burma came into being after independence on January 4, 1948, and February 12 has been celebrated since as 'Union Day'. The spirit of Panglong is often invoked, although many today feel that another Panglong is long overdue. The debate certainly needs to move on from the old black-and-white caricatures of 'imperialist stooges' and 'chauvinist oppressors' for any progress to be made.

Even at the time, there was no representation from the Karen and Karenni, no consideration regarding the Mon and Rakhine as they fell within Ministerial Burma, and the Pa-O, Palaung and Wa were subsumed under the Shan states, although the Saopha of Tawngpeng Palaung substate was among the signatories. The Frontier Areas Commission of Enquiry (FACE) was set up in April/May 1947 as a condition of the Aung San-Attlee Agreement of January 27, 1947, and although the Burmese independence movement was represented by just one united front, the AFPFL, there were 50 often conflicting groups from the hill tracts; the Delta Karen, Mon and Rakhine were still excluded.

The shortcomings of the conference which resurfaced in the Constituent Assembly, and the consequent inadequacies of the Constitution promulgated on September 24, 1947, were to emerge soon after independence, and in fact in the Arakan the veteran monk U Seinda had already started a rebellion in May 1947. The Karen had isolated themselves further by boycotting both the EC and the elections to the Constituent Assembly, notwithstanding seats reserved for them, though persistent in their demand for an independent state similar to the kind their cousins, the Karenni, had enjoyed under their own Sawbwas; their future was as a result left unsettled, deferred till after independence. The Kachin had to make concessions in their representation in parliament in exchange for the inclusion of Myitkyina and Bhamo, towns with Shan and Burman majorities, in the new state, although in the hills the Duwas would continue their rule. The Chin ended up with no state, only a special division. The Mon and Rakhine again were not even considered separately.  One Mon group contested unsuccessfully at the elections which they claimed were rigged, but another boycotted; the Mon after independence threw in their lot with the Karen and joined the rebellion.

Rebellion

The Regional Autonomy Enquiry Commission in October 1948, though now expanded to include six Karens, six Mons, five Arakanese, seven Burmans and four others, did not report until February 1949, by which time the Karen rebellion had already broken out. The Karen had repeated their controversial demand to include Karen majority areas of the Irrawaddy Delta in the independent Karen state as well as a joint Mon–Karen independent state in the areas of the Tenasserim where they could not stake an exclusive claim.

Communal relations turned sour when the AFPFL government deployed Karen and Kachin troops, which proved to be ruthlessly efficient, in suppressing the Burmese Communist rebellion that started in March 1948 centred on their stronghold of Pyinmana. The situation went from bad to worse when U Nu raised the Sitwundan auxiliary troops in order to reduce the government's heavy dependence on ethnic troops, and not least in anticipation of a Karen insurrection. They were put under the command of Maj. Gen. Ne Win and not the Army Chief of Staff Gen. Smith Dun, a Karen who was later removed and replaced by Ne Win on January 31, 1949. 

They soon outnumbered the Karen Rifles and Union Military Police (UMP), and were subsequently used against the Karen National Defence Organisation (KNDO), a paramilitary force formed in July 1947 by the Karen National Union (KNU), and the Karen UMP units.

History repeated itself when the KNU was judged to be a separatist movement as an 'imperialist plot' at the Left Unity talks in July/August 1948 between the AFPFL and the PVO (Pyithu yèbaw or People's Volunteer Organisation, a paramilitary force formed earlier by Aung San from BIA veterans) and their allies the Communists. A gun-running plot had been uncovered involving an Anglo-Burmese officer, Capt. Vivian, who was convicted and jailed but later escaped with the Karen; he was linked to U Saw who was in the frame for the assassination of Aung San and six other cabinet members in July 1947. 

Another plot led by Col. Cromarty-Tulloch, an ex-Force 136 adventurer, and a few other Britons and Anglo-Burmese officers, in the early days of the Karen insurrection, was also uncovered shortly after it started. Naw Seng, a commander of the Kachin Rifles, after being dispatched to suppress the Karen revolt, joined the KNDO whose ranks now swelled from the defection of the Karen Rifles; he then went on to lead the Pawng Yawng rebellion before going into exile to China in 1950, only to make a comeback in 1968 as a Communist commander.

It was not just the Karen and Mon that rose up in rebellion, soon after independence in early 1949. The Rakhine led by the veteran monk U Seinda started an insurrection as early as 1946 followed by the Rakhine Mujahid in December 1947 in northern Arakan along the border of today's Bangladesh, migrants and their descendants from East Bengal. The Karenni revolt however was precipitated by a Baptist-Catholic split in its leadership in August 1948, when the veteran leader Bee Tu Re was brutally murdered, and as a result the Kyebogyi Sawbwa Sao Shwe took up arms against the AFPFL-backed Kantarawaddy Sawbwa Sao Wunna, both ex-Force 136 and erstwhile comrades-in-arms, and Sao Shwe was later aided by Tulloch.

But it was not until 1949 when the Karen attacked Rangoon, triggered by the broken promise of independence. and after a brief batte both sides agreed to a cease fire and after receiving promises that the Burmese government would reconsider their requests, returned home. Nothing was done to implement these promises under Ne Win's interim Government. Then in the early the Kachin rebelled, triggered by the former Marxist U Nu's declaration of Buddhism as state religion, and the Shan rebellion, triggered by Gen. Ne Win's coup d'etat of March 1962, took off. In fact it was the Shan Federal Movement, led by Sao Shwe Thaik and aspiring to a 'loose' federation with Burma, but seen by army hardliners as a separatist movement insisting on the government honouring the right to secession after 10 years provided for by the 

1947 Constitution to both the Shan and the Karenni, which precipitated the coup.  Ne Win had already stripped the Sawbwas of their feudal powers in exchange for comfortable pensions for life in 1959 during his caretaker government.  His 1962 coup put paid to the 1947 Constitution and what little remained of the Panglong spirit.  The Chin launched a rebellion also in the 1960s. The Kayan insurgency in the Shan substate of Mong Pai was triggered by the first 'demonitisation' declaring the 100 and 50 kyat notes illegal in 1964 which wiped out the savings of hill farmers as well as the rest of the country.  The Shan rebellion was partially caused by the CIA who armed them in exchange for their opium and cooperation with the Chinese Koumintang forces that fought with General Stilwell in the War against Japan and remained in the region. The latter were removed by the USA after being ordered by the UN and flew some of the Koumintang to Formosa.

Personal journeys

General Aung San was assassinated with several members of his cabinet, including Sao Sarm Htun, the Saopha of Mong Pawng and a signatory of the Agreement, and a Karen member Mahn Ba Khaing, on July 19, 1947, just months after Panglong and before independence; July 19 has been commemorated since as 'Martyrs' Day'. U Saw was convicted and hanged in May 1948 for his role in the crime. The Socialist leader Thakin Nu became the first Prime Minister of independent Burma as a direct consequence of Aung San's untimely death and the earlier expulsion of the Burmese Communists from the AFPFL.  Sao Shwe Thaik was elected the first President of independent Burma (1948–52), arrested at the time of the 1962 coup when his youngest son was the one fatality, shot dead, in what was generally described as a 'bloodless' coup, and he himself died shortly afterwards in custody. His wife Mahadevi and son Chao-Tzang Yawnghwe formed the Shan State Army (SSA) in 1964 taking the Shan rebellion that started in 1958 to a new phase.

Sinwa Nawng and Vamthu Mawng both became cabinet ministers in the first AFPFL government. Brang Seng, the late Chairman of the Kachin Independence Organisation (KIO) and former headmaster of Myitkyina Baptist Mission High School, was the nephew of one of the Kachin signatories Lawdan Duwa Zau La. Khun Kya Nu, a leader of the SSA and former Rangoon University student, is the son of one of the Shan delegates at Panglong, Kya Bu.

References

1.    Smith, Martin (1991). Burma - Insurgency and the Politics of Ethnicity. London and New Jersey: Zed Books. pp. 42–43,44–46,62,73–74,46,72,76,78–80,78,84,79,86,114–115,116–118,113–114,,141,112–113,195,193,94,69–70,79,195,220,192.

2.    Houtman, Gustaaf (2007). "Aung San’s lan-zin, the Blue Print and the Japanese occupation of Burma - in Kei Nemoto ed. Reconsidering the Japanese military occupation in Burma (1942-45)". Research Institute for Languages and Cultures of Asia and Africa (ILCAA). Tokyo: Tokyo University of Foreign Studies. ISBN978-4-87297. pp. 179–227.

3.    "The Panglong Agreement, 1947". Online Burma/Myanmar Library.

4.    "The New Panglong Initiative". Ethnic Nationalities Council (Union of Burma).
5. https://www.facebook.com/notes/kyaw-naing/%E1%80%95%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%9C%E1%80%B6%E1%80%AF%E1%80%87%E1%80%AC%E1%80%90%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8-%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%9C%E1%80%B7%E1%80%9C%E1%80%AC%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%AC%E1%80%B9/603280379685955